บทที่ 233 ที่สุดก็ได้พานพบอีกครา (100%)

“ถอยออกไปนะ!”

“ถอยแบบไหน…ใช่ถอยแบบนี้ไหมคะ”

เขาทำหน้าตาย ปากเอ่ยว่าถอย แต่เดินเข้าหาอย่างหน้ามึน ส่งผลให้คนท้องจำต้องก้าวห่างไปข้างหลัง แต่เพราะออกอาการลนลานเกินไป เธอจึงเกือบจะหงายหลัง บูรณิมาหลับตาปี๋ ร้องอุทานเสียงหลงเพราะห่วงลูกจับใจ

“กรี๊ด!!!”

เดชะบุญที่เขาถลาเข้ามาช้อนร่างอวบอิ่มเอาไว้ได...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ